Pomoc psychologiczną zapewnia uczniom p. Justyna Nowakowska.

W naszej szkole psycholog zajmuje się:

1. Badaniami indywidualnymi uczniów zgłoszonych przez rodziców lub nauczyciela w tym diagnozą przyczyn trudności w nauce, problemów emocjonalnych, zaburzeń zachowania i potencjalnych możliwości uczniów.
2. Prowadzi zajęcia indywidualne lub grupowe z dziećmi posiadającymi takie wskazanie w opinii lub orzeczeniu z poradni psychologiczno – pedagogicznej.
3. Prowadzi zajęcia indywidualne lub grupowe na prośbę wychowawcy, rodziców lub na podstawie obserwacji własnych dla uczniów mających problemy w sferze emocjonalno- społecznej w szczególności mających trudności z kontrolą emocji, nawiązywaniem i utrzymywaniem relacji z rówieśnikami i dorosłymi, przestrzeganiem norm społecznych oraz adaptacją do nowych sytuacji.
4. Udziela porad rodzicom, uczniom oraz nauczycielom

Zajęcia logopedyczne prowadzi p. Wanda Kaliściak.

Logopedzi zajmują się dziećmi z zaburzeniami mowy.

1. Prowadzą badania wstępne uczniów z kl. 1, w celu ustalenia stanu mowy, w tym mowy głośnej.
2. Kontrolują stan mowy uczniów z kl. 2-3 zakwalifikowanych na kontynuację terapii logopedycznej.
3. Dokonują diagnozy logopedycznej oraz odpowiednio do jej wyników –organizują pomoc logopedyczną.
4. Prowadzą rozmowy- wywiady z rodzicami uczniów nowoprzyjętych na zajęcia logopedyczne, w celu przekazania informacji o stanie mowy dzieci oraz ustalenia zasad współpracy.
5. Współpracują z wychowawcami klas uczniów uczęszczających na zajęcia logopedyczne – informują o problemach i postępach logopedycznych.
Udzielają konsultacji logopedycznych rodzicom.
6. Monitorują postępy uczniów w czasie trwania terapii logopedycznej w oparciu o prowadzone badania.

Zajęcia terapii logopedycznej odbywają się w specjalnie przygotowanej pracowni, wyposażonej w odpowiednie pomoce i sprzęt logopedyczny. Prowadzone są raz w tygodniu indywidualnie lub w grupach dwuosobowych.

Głównym celem specjalistycznych zajęć terapii logopedycznej jest nabywanie i podnoszenie sprawności artykulacyjnej oraz likwidowanie i korygowanie wad wymowy u dzieci z takimi problemami.

Terapia logopedyczna pozwala przezwyciężyć u dzieci z wadami wymowy kryzys szkolny, który przejawia się w trudnościach w czytaniu, pisaniu i mówieniu.

Wanda Kaliściak

KĄCIK LOGOPEDY 

Dlaczego warto dbać o prawidłowy rozwój mowy dziecka?

Wspieranie rozwoju mowy dziecka oraz terapia już istniejących zaburzeń mowy to zapobieganie trudnościom i niepowodzeniom szkolnym. W dalszej perspektywie – to również zapewnienie dziecku jak najlepszych warunków do osiągania sukcesów życiowych (zawodowych, osobistych).

Jak rodzice mogą wspierać rozwój mowy?

• Starajmy się rozmawiać z dzieckiem jak najczęściej. W obecności dziecka wypowiadajmy się w sposób prawidłowy i staranny. Wykazujmy zainteresowanie wypowiedziami dziecka, zadawajmy dodatkowe pytania.
• Uczmy słuchania. Dobry słuch to podstawa poprawnego mówienia. Bawmy się w poszukiwanie źródła dźwięku; uczmy koncentracji uwagi na odgłosach otoczenia. Nie zaniedbujmy chorób uszu. Wszystkie wątpliwości dotyczące słuchu dziecka konsultujmy z lekarzem.
• Zwróćmy uwagę na sposób oddychania dziecka. Prawidłowe oddychanie odbywa się torem nosowym. Jeśli u dziecka wykształcił się nawyk oddychania przez usta, skonsultujmy się z laryngologiem.
• Zachęcajmy dziecko do zabaw usprawniających pracę języka, warg, policzków, podniebienia – wykonujmy ćwiczenia usprawniające narządy mowy.
• Czytajmy dziecku książki i  opowiadania odpowiednie do jego wieku. Dzięki głośnemu czytaniu dorosłego dziecko wzbogaca słownictwo, ćwiczy pamięć werbalną i zdolność koncentracji uwagi oraz umiejętność budowania zdań.
• Zachęcajmy dziecko do nauki wierszy na pamięć – jest to doskonała forma ćwiczeń utrwalających wyrazistą wymowę.
• Rozwiązujmy zagadki, rymujmy. Zabawy językowe wzbogacają słownictwo dziecka, uczą definiowania pojęć, rozwijają logiczne myślenie, ćwiczą pamięć słuchową i poczucie rytmu.
• Zadbajmy o aktywność ruchową dziecka. Sprawność fizyczna całego ciała jest bardzo ważna dla harmonijnego rozwoju mowy. Zachęcajmy dziecko do skakania, stania na jednej nodze, zabaw z piłką, jazdy na rowerze. Usprawniajmy dłonie poprzez malowanie, lepienie z plasteliny, wydzieranie papieru.
• Jeśli dziecko ma nieprawidłową budowę narządów artykulacyjnych (wady zgryzu, zbyt krótkie wędzidełko podjęzykowe), konieczne jest zapewnienie opieki lekarza specjalisty.

Przykłady ćwiczeń i zabaw logopedycznych do wykorzystania w domu:

• Zabawy pamięciowe: rozkładanie przed dzieckiem obrazków, nazywanie ich, następnie nakrycie jednego lub kilku – dziecko wskazuje, które obrazki zniknęły.
• Zabawy w poprawianie błędów: rodzice wymawiają dany wyraz poprawnie i błędnie. Zadaniem dziecka jest wskazanie, kiedy rodzice wymówili wyraz prawidłowo.
• Wymienianie jak największej ilości wyrazów zaczynających się na daną głoskę.
• Zabawa: kto wypowie więcej wyrazów rozpoczynających się daną sylabą.
• „Domino głoskowe”: wypowiadamy wyraz, zadaniem kolejnej osoby jest wymyślenie słowa zaczynającego się głoską, którą zakończył się poprzedni wyraz.
• Układanie opowiadań z podanymi wyrazami (obrazkami).
• Rozwiązywanie zagadek, na przykład: powiedz, o czym myślę – jest pękata i na zimę kiśnie w niej kapusta –
  
• Wyszukiwanie rymujących się wyrazów.
• Zapamiętywanie ciągu wyrazów z daną głoską.
• Zabawy oddechowe: dmuchanie na piórka, wiatraczki, drobne przedmioty.
• Zabawy artykulacyjne usprawniające język, wargi, policzki, podniebienie.

Beata Skóra, logopeda

Terapeuci pedagogiczni w naszej szkole: p. Sylwia Wawrzyńska, p. Sabina Furmańska

POMOC PEDAGOGICZNO-PSYCHOLOGICZNA OFEROWANA PRZEZ SZKOŁĘ  DZIECIOM ROZPOCZYNAJĄCYM NAUKĘ SZKOLNĄ

Terapeuci pedagogiczni prowadzą terapię z dziećmi mającymi specyficzne trudności w nauce czytania i pisania.

Zaburzenia procesu czytania i pisania określa się trzema odrębnymi nazwami: dysleksja, dysgrafia, dysortografia. Dysleksja to trudności w opanowaniu umiejętności czytania, dysortografia – trudności w opanowaniu umiejętności poprawnego pisania, dysgrafia –  trudność osiągania dobrego poziomu graficznego pisma.

Specyficzne trudności w opanowaniu czytania i pisania dotyczą dzieci, które pomimo prawidłowego rozwoju umysłowego i korzystnych warunków szkolnego uczenia się nie mogą w przewidzianym czasie nauczyć się poprawnie pisać i czytać.

Terapia pedagogiczna jest specjalistycznym działaniem mającym na celu usunięcie przyczyn i objawów trudności w uczeniu się, a w konsekwencji oddziaływań terapeutycznych – eliminowanie niepowodzeń szkolnych. Jej efektem powinna być zmiana postawy ucznia wobec trudności w uczeniu się, wzrost motywacji do nauki, opanowanie umiejętności poprawnego pisania i czytania, a także wyeliminowanie błędów.

Jest to system zintegrowanych działań mających charakter korekcyjno – kompensacyjny realizowanych przez nauczyciela terapeutę przy współpracy z nauczycielami i rodzicami dziecka.
Oznacza to, że działania te są ukierunkowane na usprawnianie zaburzonych funkcji (korekcja) oraz na wspomaganie funkcji dobrze rozwijających się (kompensacja), które mogą stać się dla zaburzonych podporą lub zastąpić je w razie potrzeby.

Głównym celem terapii pedagogicznej jest stymulowanie i usprawnianie rozwoju funkcji psychomotorycznych, biorących udział w procesie nabywania umiejętności czytania i pisania poprzez:

– ćwiczenie koncentracji uwagi
– rozwijanie spostrzegawczości
– usprawnianie koordynacji wzrokowo-ruchowej i sprawności manualnej
– usprawnianie koordynacji wzrokowo-słuchowo-ruchowej
– rozwijanie percepcji słuchowej

W trakcie zajęć są także prowadzone działania zmierzające do wyrównywania braków w wiadomościach i umiejętnościach uczniów. Ważnym aspektem oddziaływań terapeutycznych jest także eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji, dotykających dzieci w skutek częstego doświadczania negatywnych ocen.

Na zajęcia terapii pedagogicznej kwalifikowane są dzieci na podstawie opinii  (lub orzeczenia) poradni psychologiczno- pedagogicznej, w której zaleca się pracę korekcyjno-kompensacyjną ze względu na  występujące  trudności w czytaniu i pisaniu. Objęcie uczniów zajęciami specjalistycznymi wymaga zgody rodziców.

Zajęcia  odbywają się w małych grupkach 2-5 osobowych,  raz w tygodniu, w specjalnie przystosowanym gabinecie, wyposażonym w pomoce dydaktyczne, gry, programy komputerowe.  Pomocą psychologiczno-pedagogiczną w formie zajęć korekcyjno-kompensacyjnych objęci są uczniowie  oddziałów przedszkolnych i szkoły podstawowej.

Sylwia Wawrzyńska

        Recepty na dobre czytanie

1. Kącik czytelniczy. Drogi rodzicu aby rozwijać w dziecku radość z czytania zadbaj o to już od najmłodszych lat dziecka. Zorganizuj w domu kącik czytelniczy. To  wydzielone miejsce w pokoju w którym szczególną rolę odgrywają książki adekwatne do wieku dziecka. Ważne jest, aby to miejsce było przytulne. Może być tu stolik z lamką i krzesełka oraz ulubione zabawki. W młodszym wieku dziecku książki czyta rodzic,
   a starsze dziecko czyta książki wspólnie z rodzicem lub dla rodzica, babci, dziadka, młodszego rodzeństwa czy też koleżanek kolegów.

2. Codzienny trening czytania. Trening czytania nie musi oznaczać siedzenia przy stoliku. Drogi rodzicu celem czytania jest zdobywanie nowych informacji oraz przyjemność. Dlatego też warto wykorzystywać różne codzienne sytuacje domowe by trenować czytanie.  Oznacz to, że będziemy trenowali czytanie jeżeli na przykład podczas gotowania dziecko przeczyta mamie lub tacie przepis kulinarny, datę ważności produktu, nagłówki w gazecie, program telewizyjny itp.

3. Czytanie z dorosłym na zmianę. Wykorzystując tę metodę najlepiej jest ustalić stałą porę czytania oraz czas czytania ok. 20-30 minut.

Uczeń młodszy

1. Dziecko czyta na głos – zależnie od możliwości od jednej linijki tekstu do pół strony.
2. Dziecko czyta razem z dorosłym na głos „chórem” – dorosły nieco ciszej; ilość tekstu dwa razy większa (niż w pkt 1).
3. Dorosły czyta dziecku na głos (Uwaga: dziecko, słuchając, jednocześnie śledzi tekst czytany przez dorosłego w książce (najlepiej mieć drugi egzemplarz lektury). W takiej sytuacji dziecko jest aktywne – czyta tekst po cichu, lecz z większą łatwością. Ilustracje mogą być okazją do rozmowy i inspiracją do narysowania własnych.)
4. Dziecko czyta samo po cichu – ilość tekstu zależy od możliwości.          Powtórka całego cyklu (pkt 1-4).
5. Streszczenie całego przeczytanego tekstu (opowiadanie ustne) lub rozmowa o tekście.

Uczeń starszy

1. Dziecko czyta na głos – zależnie od możliwości od pół do 1 strony.
2. Dorosły czyta dziecku na głos – trzy razy więcej (niż w pkt 1).
3. Dziecko czyta samo po cichu – cztery razy więcej (niż w pkt 1). Powtórka całego cyklu (pkt 1-3).
4. Podsumowanie przeczytanego rozdziału w postaci streszczenia ustnego (opowiadanie) lub pisemnego (w formie planu czy wypracowania); dyskusja nad wybranymi problemami.

Dla urozmaicenia można też uprzednio nagrać odpowiednie fragmenty tekstu na dyktafon, telefon komórkowy, zamiast czytać je „na żywo”. Nagrywanie daje dziecku okazję do samodzielnej pracy. W obydwu przypadkach należy czytać w nieco zwolnionym tempie, aby dziecko podczas słuchania nadążało ze śledzeniem tekstu w książce.

4. Czytanie z wykorzystaniem nagranego teksu książki: audiobooki – książki mówione.

Uczeń starszy

1. Dziecko czyta na głos – zależnie od możliwości od pół do 1 strony.
2. Dorosły czyta dziecku na głos – trzy razy więcej (niż w pkt 1).
3. Dziecko czyta samo po cichu – cztery razy więcej (niż w pkt 1). Powtórka całego cyklu (pkt 1-3).
4. Słuchanie tekstu z jednoczesnym czytaniem – śledzeniem go w książce (np. 2-3 strony)
5. Słuchanie tekstu do końca rozdziału.
6. Podsumowanie przeczytanego i wysłuchanego rozdziału – streszczenie
   i dyskusja.

5. Czytanie z rodzicem „czytanie w parach”. Technika „czytania w parach” polega na jednoczesnym czytaniu głośno tego samego tekstu. Czytanie powinno się odbywać codziennie ok. 10 minut. Dorosły czyta ściszonym głosem, wydłużając wyrazy (jakby śpiewając). Dziecko w tym samym czasie również czyta głośno, starając się nadążyć za dorosłym. Uwaga należy czytać całymi wyrazami, unikając głoskowania i skandowania sylabami. Gdy rodzic usłyszy, że dziecko zaczyna czytać pewniej, głośniej, powinien powoli ściszać głos do szeptu i skracać śpiewne wydłużanie wyrazów. Przy pojawieniu się problemów z czytaniem w formie zacinania, niemożności odczytania wyrazu dorosły ponownie podnosi ton głosu  – do czasu, gdy dziecko znowu zacznie względnie płynnie czytać.

Zajęcia z korektywy prowadzi p. Anna Przybysz. 

Co to jest postawa ciała?

Postawa ciała jest cechą charakterystyczną każdego człowieka, po której możemy go poznać. Na to ogólne wrażenie  składają się sylwetka , uzależniona w znacznym stopniu od budowy ciała, a także sposób „trzymania się” oraz poruszania człowieka. W utrzymaniu charakterystycznej dla człowieka postawy ciała istotną rolę odgrywa przyzwyczajenie, a więc , jak to inaczej określamy, nawyk ruchowy. Może to być nawyk prawidłowej bądź nieprawidłowej postawy ciała. Dlatego ważne jest , aby już u małego dziecka kształtować  nawyk prawidłowej , czynnej postawy ciała, którą należy pielęgnować w życiu dorosłym.

Jak przeciwdziałać więc wadom postawy?

Pionowa postawa ciała powoduje, że przeciążony jest odcinek lędźwiowy kręgosłupa .Przy wszystkich  codziennych czynnościach  najczęściej przyjmujemy pozycje pochyloną ku przodowi, która nie jest w pełni zabezpieczona układem stabilizującym biernie. Poza tym osłabiony jest układ mięśniowy , zwłaszcza mięśnie grzbietu i brzucha, co wynika z niedoboru ruchu. Siedzący tryb życia wpływa również niekorzystnie na stan fizjologicznych krzywizn kręgosłupa i wydolność układu mięśniowego. Dlatego szczególnie cenne są formy aktywności ruchowej, które człowiek może kultywować przez całe życie np.: pływanie, narciarstwo, łyżwiarstwo, turystyka( piesza, rowerowa), tenis i inne gry sportowe. W każdym  wieku dostępną formą aktywności ruchowej jest gimnastyka.

Poza wzmocnieniem odpowiednich zespołów mięśniowych niezbędne jest równoległe wyrabianie nawyku zachowania prawidłowej postawy ciała. Przyswojenie w dzieciństwie nawyku prawidłowych pozycji przy codziennych czynnościach zaowocują w wieku dorosłym .Należy jednak pamiętać , że dziecko czerpie wzory z otoczenia .Oto kilka wskazówek profilaktycznych dla naszych dzieci:

1. Odżywianie pokarmami bogatymi w białko, szkodliwe jest zarówno niedożywienie jak i przekarmienie.
2. Eliminowanie długiego oglądania telewizji, co związane jest z przebywaniem dziecka w pozycji siedzącej przymusowej.
3. Noszenie lekkiej , niekrepującej ruchów odzieży.
4. Noszenie elastycznego miękkiego, z szerokimi noskami obuwia.
5. Przerywanie pracy przy biurku co 30-40 min. zabawą ruchową lub pracą która wymaga ruchu.

Pamiętajmy lepiej zapobiegać niż leczyć!

Anna Przybysz

Zajęcia z terapii polisensorycznej prowadzi p. Lidia Silska.

Od roku szkolnego 2009/2010 w naszej szkole rozpoczęła działalność „Sala doświadczeń świata”. Przeznaczona jest ona dla dzieci w różnym wieku, u których stwierdzono zaburzenia w rozwoju psychoruchowym i które to zaburzenia  nie pozwalają na prawidłowy rozwój dziecka w sferze poznawczej, emocjonalnej, społecznej a także ruchowej.

Terapia polisensoryczna stosowana w „Sali doświadczeń świata” ma za zadanie poprzez oddziaływanie na wiele zmysłów dziecka  /wzrok, słuch, dotyk, węch i równowaga/ dostarczać nowych bodźców sensorycznych pobudzających zmysły do działania w nowych warunkach umożliwiających prawidłowy rozwój dziecka.

Należy pamiętać, że zmysły to podstawa rozwoju każdego człowieka, bowiem dostarczają one informacji o otaczającym nas świecie, wpływają na proces uczenia się i poznawania. Bez ich aktywizacji rozwój człowieka jest niemożliwy. Stąd właśnie pomysł zgromadzenia w jednym specjalnie przygotowanym pomieszczeniu (odpowiedni kolor ścian, odpowiednie oświetlenie, zaciemnione okno, dywan na podłodze) sprzętów silnie oddziałujących na poszczególne zmysły, wzbudzających ciekawość i zachęcających dziecko do podejmowania aktywności a jednocześnie wyhamowywania nieprawidłowych funkcji ( np. komunikacji) blokujących prawidłowy rozwój i utrudniających funkcjonowanie w nowych, jakże trudnych dla dziecka szkolnych warunkach.

Terapia polisensoryczna umożliwia im lepsze poznawanie i doświadczenie świata, ułatwia odbiór i interpretację bodźców pochodzących z otoczenia, zapewnia odprężenie i wypoczynek, umożliwia podjęcie nowych aktywności.

Różnorodność oferowanych bodźców odciąga uczniów od zachowań niepożądanych, które na co dzień dezorganizują zajęcia i uniemożliwiają  im prawidłowe funkcjonowanie. Dzieci nadpobudliwe wyciszają się i uspokajają. Dzieci bierne i zahamowane wykazują aktywność, chęć poznawania i działania.

Wśród  sprzętów, którymi dysponuje nasza „Sala doświadczeń świata” znajdują się:

– projektor kolorów i obrazów:   jego podstawowym celem jest uwrażliwienie zmysłu wzroku na bodźce wizualne,koncentrowanie uwagi dziecka na zmieniających się na ścianach barwach i obrazach, rozwijanie kontroli nad pracą oczu- wyrabianie celowego spojrzenia w określone miejsce, umiejętność wodzenia wzrokiem za poruszającymi się przedmiotami .Pozwala także na wyszukiwanie powtarzających się sekwencji- rozwija spostrzegawczość i pamięć wzrokową.
– Lampa UV z elementami świetlnymi: urządzenie uspokajające, skupiające uwagę na przedmiotach, materiałach reagujących na promienie ultrafioletowe. Elementy podświetlane lampą zapewniają duży kontrast bodźców   co ma szczególne znaczenie dla dzieci z drobnymi dysfunkcjami analizatora wzrokowego. Poprzez ćwiczenia z tą lampą  można realizować wszystkie etapy rozwoju wzroku ( doskonalić fiksację- czyli skupianie wzroku, skokowość- czyli zdolność do wodzenia wzrokiem za poruszającymi się przedmiotami, rotacją- zdolność poruszania oczami we wszystkich kierunkach)  oraz rozwijać orientację w schemacie ciała.
– Światłowody, kolumna bulgocząca i kula lustrzana wraz z reflektorem z kolorową tarczą- dostarczają silnych wrażeń wzrokowych poprzez zmieniające się kolory. Zwiększają koncentrację uwagi, wzbudzają zainteresowanie oraz chęć do działania. Sprzyjają także gromadzeniu nowych doświadczeń w zakresie percepcji dotykowej, wpływają na poprawę celowości działania , precyzji ruchu oraz kształceniu autoorientacji. Dzięki nim możliwa jest nauka przewidywania.
– Kostka interaktywna – współdziała z w/w urządzeniami z każdym osobno lub ze wszystkimi jednocześnie. Pozwala na logiczne planowanie działania, przewidywanie następstw działania ( przyczyna- skutek). Rozwija koordynację wzrokowo-ruchową tak niezbędną w procesie nauki w szkole.
– Zestaw płyt z muzyką relaksacyjną -w połączeniu z projektorem obrazów zapewnia odprężenie i wypoczynek. Poprawia koordynację wzrokowo-słuchowo-ruchową.
– Poducha relaksacyjna – pozwala przyjąć przez dziecko pozycję, w której bodźce są przez nie najlepiej odbierane i najkorzystniej na nie oddziałują .

Jedną z zasad terapii polisensorycznej jest „ podążanie za dzieckiem”. Ponieważ ono najlepiej wie, który zmysł chce stymulować do rozwoju, z którym ma problemy. Terapeuta wykorzystuje pozycję wybraną przez dziecko , delikatnie ingeruje w proces prawidłowego rozwoju zmysłów
i ukierunkowuje na dalsze działania tak aby dziecko czuło radość i zadowolenie z osiąganych rezultatów terapii i poznawanych  nowych doświadczeń.

Prawidłowo funkcjonujące zmysły mają olbrzymi wpływ na prawidłowy rozwój Centralnego Układu Nerwowego . Czasami rodzic nie zdaje sobie sprawy z istniejących mikrozaburzeń układu nerwowego, które mają olbrzymi wpływ na prawidłowe funkcjonowanie dziecka wśród rówieśników/ w warunkach przedszkolnych i szkolnych/, na pokonywanie trudności w procesie uczenia się. Być może wystarczy zrobić „tak niewiele” , aby dziecko mogło zdobyć tak wiele. Może wystarczy nowe spojrzenie na rozwój własnego dziecka aby okres nauki w szkole przeszło ono radośnie, bogatsze o wiedzę i doświadczenia ułatwiające mu start w dorosłe życie.

Zajęcia z rewalidacji prowadzą p. Maria Zabierzewska, p. Małgorzata Nagórska, p. Alina Lewczuk, p. Justyna Nowakowska, p. Emilia Radzka-Raźny, p. Ewelina Grudzińska, p. Maria Telech

Dla kogo?

Zajęcia rewalidacyjne dedykowane są uczniom posiadającym orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, wydane przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną.

Co to jest?

Rewalidacja jest całokształtem oddziaływań terapeutycznych, wychowawczych, edukacyjnych, podejmowanych na rzecz ucznia z niepełnosprawnością.

Jaki jest cel oddziaływań?

Celem oddziaływań rewalidacyjnych jest zwiększenie indywidualnego potencjału rozwojowego ucznia, dążenie do osiągnięcia jak największej jego samodzielności i udziału w społeczeństwie.
W trakcie zajęć bazujemy na mocnych stronach każdego dziecka, staramy się maksymalnie usprawniać najsilniejsze funkcje, poprawiamy zachowania niepożądane, dynamizujemy rozwój wykorzystując naturalne sytuacje lub tak organizujemy przestrzeń by móc korygować, nabywać
i rozwijać nowe umiejętności.

Na zajęciach w szczególności staramy się realizować następujące cele:

– rozwijanie procesów poznawczych,
– usprawnianie koordynacji wzrokowo-ruchowej,
– rozwijanie percepcji wzrokowej i słuchowej,
– rozwijanie motoryki małej,
– pomoc w nabywaniu i rozwijanie umiejętności poprawnego czytania, pisania i liczenia,
– rozwijanie kompetencji emocjonalno-społecznych,
– rozwijanie i budowanie prawidłowego obrazu siebie, poczucia własnej wartości, swoich mocnych stron,
– rozwijanie kompetencji językowych i komunikacyjnych,
– rozwijanie samodzielności.

Jakie stosujemy metody?

W pracy z uczniami w miarę możliwości staramy się kłaść nacisk na indywidualizację zajęć. Ponadto
w swojej pracy wykorzystujemy takie metody jak: bajkoterapia, muzykoterapia, terapia zabawą, arteterapia, drama, relaksacja, elementy metody – Edukacja Matematyczna według prof. Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej, elementy terapii Integracji Sensorycznej, program M. Frostig i D. Horne, terapia ręki, prowadzimy Trening Umiejętności Społecznych.